Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra

Binnenkort nieuwe site met terugblik op en publicaties over  10 jaar 

De oude site vindt u hier: 

https://web.archive.org/web/20201028080710/http:/hetverbodendagboek.nl/

 Auteur: Hans Mauritz / Uitgever: Novio-Media

Zie ook www.Novio-Media.nl

Voor informatie: Info@Novio-Media.nl

Paul van Ostayenstraat 36 - 5103 PS Dongen

0162 31 32 89 / 06 24 95 68 40

 Reacties op BOL.com

Eerdere beoordelingen van 'Het verboden Dagboek van Maaike Vaatstra' op BOL.com vindt u hier

https://web.archive.org/web/20180903023044/http:/hetverbodendagboek.nl/de-zaak/recensies/

De score van pajweg 100 receiuws is ongekend hoog:  4,6 (van 5 sterren) gemiddeld

In aantal en waardering nooit eerder bij BOL.com voorgekomen

 Samenvatting

• Geen Nederlandse moord is zo bekend als die op Marianne Vaatstra. Een moordzaak die veertien jaar lang niet uit de media is geweest. De moord leek nooit meer opgelost te worden. Eind goed, al goed, want door het jarenlange werk van honderden nijvere rechercheurs en een miljoenen verslindend DNA onderzoek werd uiteindelijk de dader gepakt. Geen asielzoekers, maar een alledaagse veeboer uit het nabije Oudwoude. Het vaderland kon opgelucht adem halen. In 'Het verboden Dagboek van Maaike Vaatstra' nemen de schrijvers u mee op een zoektocht aan het einde waarvan het wettig en overtuigend bewijs van de echte moordenaars klip en klaar wordt aangetoond. Moordenaars, meervoud.
  
  De schrijver  ontdekte een justitieel web van list en bedrog. Van pure ambtsmisdrijven. Leugens, verdraaiingen en eindeloos gespin van 100% desinformatie. Over zijn research publiceerde hij uitgebreid op zijn weblog. Hij vond in de moeder van Marianne, en aanvankelijk ook de vader, een trouwe bondgenoot. Bij Justitie stuitte hij vooral op gesloten deuren en volstrekt misplaatste arrogantie. In de media, onder aanvoering van Peter R. de Vries, werd hij zonder wederhoor afgebrand, met de grond gelijkgemaakt als de stuitend walgelijke complotidioot die spoken ziet. Aangespannen rechtszaken en kort geding procedures, waarin ook een verbod op dit boek werd gevraagd, werden zijn deel.
  
  In het voorjaar van 2013 wordt  Vaatstra onderzoeker Dankbaar benaderd door collega-entrepreneur Hans Mauritz, die zijn werk al jaren volgt. Deze bourgondische Brabander, auteur van onder meer ''De Oordopjesmoord'', blijkt er nogal onorthodoxe onderzoeksmethoden op na te houden. Hij weet deuren te openen die voor anderen gesloten blijven. De combinatie met Dankbaar's research levert een gouden samenwerking op met tal van synergetische effecten, resulterend in dit boek, dat uiteindelijk, met harde bewijzen en al, het ware verhaal blootlegt. 'Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra' vertelt hoe, en waar, doorgedraaide asielzoekers Marianne verkrachtten, vermoordden en haar lichaam in een weiland dumpten. En vervolgens een heimelijke vrijgeleide kregen van ons eigen Justitie.
  
  Het boek is daarom vooral een onthutsende aanklacht tegen Justitie dat de nabestaanden en de rest van Nederland 13 jaar lang beloog en bedroog op kosten van de gemeenschap. Getuigen die hun burgerplicht deden, werden genegeerd, geïntimideerd, gepsychiatriseerd of anderszins kapot gemaakt. Hele gezinnen werden uit elkaar gespeeld. De kroon op het bedrog werd de veroordeling van Jasper Steringa met een valse DNA-match en dito bekentenis. Lees en huiver hoe de ware toedracht van Marianne's moord zich ontvouwt in dit onthullende, schokkende relaas.
  
  De titel van het boek is geënt op de commotie die ontstond nadat de familie van Maaike Terpstra (voorheen Vaatstra) met geweld het oorspronkelijke dagboek van Maaike absoluut niet in de publiciteit wilden hebben. Vele maanden later volgde er zelfs een kort geding dat uiteindelijk een verbod op integrale weergave van Maaike's dagboek opleverde. Niettemin zijn nagenoeg alle elementen er van op andere wijzen dan direct via het dagboek tot de auteurs gekomen. De strekking er van is even gruwelijk als ontluisterend. (meer info op www.HetVerbodenDagboek.nl

   

  Voorwoord

  ---

   

   Geen moord die zoveel media-aandacht kreeg als die op Marianne Vaatstra in 1999. De zaak, die 72 meter aan dossiermappen beslaat en miljoenen aan gemeenschapsgelden heeft gekost, bleef veertien jaar lang in het nieuws. Media-uitingen die veelal werden gedomineerd door speculaties en persberichten van Justitie zelf waarin jarenlang de meest flagrante leugens werden gedebiteerd.

   

  Al vanaf dag één liep het gierend uit de klauw. Twee griezelige gekken uit het AZC Kollum, Ali Hassan en Feik Mustafa, werden direct na de moord door Justitie zelf weggesluisd. Jarenlang werd er gelogen en gefraudeerd om uiteindelijk Jasper Steringa veroordeeld te krijgen voor de moord op Marianne Vaatstra. De hoofdrolspelers: rechercheurs van het Recherche Bijstand Team (RBT), de directieleden van het AZC, mensen van het COA, het IND en het grenshospitium Amsterdam, Friese politieambtenaren en mensen van de Marechaussee, burgemeester Piet Visser, wethouders, hoofdofficieren van Justitie Harm Brouwer, Severein en De Graaf en uiteindelijk ook Joris Demmink en het NFI.

   

  Tientallen getuigen die bloedserieus aan kwamen zetten met heikele, voor de politie onwenselijke verklaringen, werden doodgezwegen of geïntimideerd. Processen verbaal werden, juist in die gevallen, niet opgemaakt. Bewijsstukken dat het absoluut om asielzoekers moest gaan werden weggemoffeld en nooit meer teruggevonden. De brave burger die een bijdrage dacht te leveren aan het oplossen van de moord werd de wacht aangezegd. Alles werd uit de kast gehaald om asielzoekers uit te sluiten terwijl de in de nacht van de moord verdwenen Ali nooit meer is teruggevonden en er dus ook geen DNA-vergelijking van deze hoofdverdachte, die Marianne al eerder had gedreigd haar keel af te snijden, met het gevonden spermaspoor kon plaatsvinden. Enkele andere verdachten werden uitgesloten op de mismatch van het op en in het lichaam van Marianne gevonden DNA terwijl de grootste sukkel begrijpt dat de verkrachter niet per se de moordenaar hoeft te zijn en de moordenaar niet de verkrachter. Politie, Justitie en het OM focusten op een één-dader-scenario. Een meer-dader-scenario zou al te veel wijzen naar de brave jongens uit het AZC die in sommige gevallen in het land van herkomst al moorden op hun naam hadden staan. Moorden waarbij eveneens de keel werd doorgesneden.

   

  Zowel bij de start als in de voorlopige finale van deze moordzaak hebben de leden van het cold case-team, het OM, de Rechterlijke Macht en alle opeenvolgende ministers van Justitie als Korthals, Donner, Hirsch Ballin en Opstelten zich steil achterover gelogen om vervolgens Peter R. de Vries en advocaat Jan Vlug in te huren om deze leugen te verkopen. De Main Stream Media (MSM) en politici weigerden dit verhaal in het openbaar aan de kaak te stellen. Direct betrokken getuigen durven zich niet meer te uiten over hun kennis van dit drama. Sterker, de nabestaanden van Marianne en de familie van Jasper werden en worden constant ‘bewerkt’ en gewaarschuwd tegen onze ‘complottheorieën’, waarbij de bedreigingen aan ons adres niet van de lucht waren.

   

  Vader Bauke heeft met behulp van een handvol steradvocaten herhaaldelijk via slopende procedures geprobeerd inzage te krijgen in het dossier en in het bijzonder de verhoren van Marianne d’r toenmalige vriendje Spencer Sletering. Dit is door het OM steeds geweigerd. Belangrijke verklaringen zijn nooit boven water gekomen, in het sectierapport en het obductierapport waren grote tekstdelen en close ups van de gruwelijke verwondingen weggekalkt. De familie werd voorgehouden dat zij dat maar beter niet konden zien. Het was te gruwelijk voor woorden. Te gruwelijk om te worden toegeschreven aan een simpele boer die feitelijk aan de verwurging van zijn slachtoffer genoeg had om zijn daad te verhullen.

   

  Uiteindelijk werd de Oudwoudense boer toch veroordeeld tot 18 jaar gevangenis waar in ‘Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra’ een geheel andere uitkomst op een heldere manier uiteengezet wordt. Een verhandeling en allesbepalende onthulling die recht doet aan de geestelijke nalatenschap van het 16-jarige meisje uit Zwaagwesteinde: Marianne Imke Vaatstra. Een dagboek ook waaruit blijkt dat een bizarre periode van bijna 14 jaar werd afgesloten met een leugen van astronomische omvang. Een leugen die zijn weerga niet kent en na verschijning van dit boek de geschiedenis zal ingaan als de grootste doofpot in de Nederlandse rechtsgeschiedenis. De weerzinwekkende misdrijven van het OM, Justitie en politie worden genadeloos blootgelegd. We noemen namen en rugnummers, man en paard.

   

  Samen met een clubje van een twaalftal getrouwen onderzochten de auteurs gedurende een periode van bijna vijf jaar alle relevante ins en outs van deze moordzaak. Vasthoudendheid en onorthodoxe onderzoeksmethoden leidden uiteindelijk tot een goudgerande scoop, onder andere inhoudend meerdere notarieel vastgelegde kluisverklaringen van een onbedoeld en ongewild bij de moord betrokkene, een direct bij de moord betrokkene en een beeldopname (beeld én geluid) van een gesprek tussen drie justitiabelen waarin duidelijk wordt dat men exact op de hoogte was van de identiteit van de werkelijke moordenaars van Marianne. Moordenaars, meervoud. Hoe het OM het heeft gefikst om tot een 100% DNA match te komen valt te verklaren zoals er ook een redelijk beeld is ontstaan van de wijze waarop en de reden waarom de valse bekentenis van Jasper Steringa tot stand is gekomen.

   Lees, verbaas je en huiver.

   

  J. Hans Mauritz